diep in de nacht wisten we ons bedolven
onder de geur van ritselende gedachten
rode wolken groeiden uit ons hoofd als
waren we het bed voor wilde anemonen
terwijl ze sliepen vloeiden ze open
op de sterren schreven ze de wens
om in rivieren het blauwe te bewaren
voor in het geval van nood daartoe
om 's morgensvroeg de zon te zien
daarmee het besef van niet te dromen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten