wie me zo kan raken, kruipt onder mijn vel
mag er blijven tot paniek de deuren openzwaait
voel ik dan misschien meer dan wat ik zie en
jij meer dan ik ooit met beste wil wou zien
het glas in onze hand kan onze angst bevatten
de barman houdt onopvallend oogje in het zeil
als wij straks elk onze eigen weg hervatten
voelt het alsof wij niet meer dezelfden zijn
anders kruipen we in bed bij wie op ons wacht
het is goed te liggen bij wie het hart niet stokt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten