als we nu eens zelf een kader zoeken
waar ons arendsoog blijven hangen wil
we zien opeens geen vlekken meer
of ellende op een somber gelaat
we zien bloemenvelden die piano's zijn
we horen in dat rood en groen de toetsen
gaan zitten tot we hele symfonieën horen
er is geen tijd meer om ons in te halen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten